28. Nie potrafiłabym tak kochać...

... czyli "Burka miłości" Reyes Monforte.

Wydaje się, że to banalna w swym okrucieństwie, znana nam na pamięć, schematyczna historia. (Nie jest, od razu powiem). Maria i Nasrad. Hiszpanka i Afgańczyk, oboje mieszkańcy Londynu zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. On jest opiekuńczy, troskliwy, dobry, zapatrzony w swoją żonę. Ona zakochana do szaleństwa (co sama stwierdza), zaczyna wiązać chustę na głowie, rezygnuje z obcisłych dżinsów, krótkich topów i szpilek. Podoba się sobie taka. Choć jest katoliczką, dla Nasrada przechodzi na islam. Biorą w Londynie ślub w obrządku islamskim.

Rozumieją się, szanują, kochają, Maria zachodzi w ciążę, radość jest ogromna...

Pewnego dnia Nasrad wpada na pomysł, aby pojechać do rodziny w Afganistanie i przedstawić jej Marię.

Afganistan przełomu wieków. Piekło kobiet. 

W warunkach uwłaczających wszystkiemu przychodzi (za wcześnie) na świat syn Marii i Nasrada, Abdullah, Afgańczyk z racji miejsca urodzenia. Maria jest nieszczęśliwa, marzy o powrocie do Londynu, o wyjeździe do Hiszpanii z której uciekła mając 17 lat i właściwie zerwała kontakty z ojcem i rodzeństwem. Wracają do Londynu, a Maria postanawia traktować pobyt w ojczyźnie męża, jak zły sen i zapomnieć, że istnieje jakiś Afganistan. Konsultuje się z ginekologiem i pediatrą. Abdullah, choć wcześniak, urodzony w koszmarnym miejscu, jest zdrowy i rozwija się prawidłowo. Maria zabiera więc go do Hiszpanii, do rodziny. Jej ojciec zakochuje się we wnuku. Maria odnawia więzy z siostrą i obiecuje sobie i rodzinie, że już nigdy nie stracą kontaktu. Szczęśliwa wraca do Londynu i natychmiast o tej obietnicy zapomina.

Sielanka kwitnie. Oboje pracują, a choć finansowo nie jest idealnie, bo Nasrad ciągle wspomaga rodzinę w Afganistanie, to jednak wystarcza im na spokojne życie. Kochają się, wychowują Abdullaha, życie jest piękne, spokojne i godne.

Te naprawdę szczęśliwe chwile przerywa telefon od kogoś z rodziny Nasrada. Jego ojciec jest bardzo chory, może umrzeć w każdej chwili. Nasrad postanawia pojechać na jakieś 2-3 tygodnie, aby pożegnać ojca i zamierza wrócić. Zakochana do szaleństwa Maria nie wyobraża sobie tak długiej rozłąki z mężem (kiedy wyjechała do rodziny, miała bujniejszą wyobraźnię). Choć (słusznie) mdli ją na sam dźwięk słowa "Afganistan", postanawia zabrać małego synka i pojechać z mężem, choć wszyscy znajomi jej to odradzają. Z rodziną się nawet nie konsultuje.

Od tamtej pory nic już nie będzie takie samo.

Czy ta historia ma jakiś happy end? Nie powiem:)

Ja chyba nie jestem zdolna do takiej miłości, nigdy nie byłam. Zawsze zakochiwałam się dość "racjonalnie", w kimś, kto był z mojego kręgu kulturowego, kimś, kto przynajmniej szanował moje przywiązanie do wiary i Kościoła. Nie umiałabym zabrać rocznego dziecka i wyjechać tam, gdzie już przeżyłam piekło, skąd (wiem) czasem może nie być powrotu, tam, gdzie moje dziecko nie ma szans na normalność.

Może jestem niezdolna do "zakochania się do szaleństwa"? Nawet jeśli, to teraz, kiedy od lat jestem w dobrym małżeństwie, a "dziecko" jest dorosłe, nie ma to najmniejszego znaczenia:)

Generalnie to 5/10 ale właściwie nie wiem, co oceniać. Napisane po prostu poprawnie, a historia nie jest wymysłem autorki, więc trudno ocenić fabułę.