W czwartek pojechaliśmy do sklepu budowlanego, żeby wybrać już część rzeczy do domu na działce (pięknieje i coraz bliżej końca). Dom jest drewniany, no ale w łazience płytki są raczej konieczne. Wybieranie czegoś z MMŻ bywa trudne, bo on jest (w tych kwestiach) mało zdecydowany i nastawiała się na koszmarne dyskusje, ale - okazało się, że już jakieś upatrzył sobie, a że mnie też się bardzo podobały było to najkrótsze wybieranie ever w naszej rodzince.
Później z namaszczeniem wybierał klej, fugę (dobra, fugę ja wybrałam) i "narzędzia" (on tak to nazwał, a ja i tak nie odróżniam młotka od siekiery).
Później złapałam w przelocie sztuczną trawę, żeby nią przykryć płytki na ganku, które przez szereg lat były idealne, a nagle, w ciągu półtora roku stały się bardzo nieidealne. Wywołało to krótką acz burzliwą wymianę zdań, po czym stanęło na moim.
A jeszcze później przypomniałam sobie, że mam serdecznie dość zazdrostek w kuchni, bo wiszą odkąd zamieszkaliśmy (nie te same, ale zawsze jakieś) i właściwie to chciałabym zasłonki, ale może rolety będą lepsze. MMŻ złapał się za głowę i zaczęła się nasza akademicka dyskusja: "kochanie, ale jak chcesz zasłonki, to kupimy zasłonki, po co rolety, ja nie wiem, jak to zamontować (serio tak bredził) i w ogóle to ja nie pamiętam, jakie mamy okna". Ale ja oświadczyłam, że nie wyjdę z tej alejki bez rolet i zadzwoniłam do Dziecka, żeby zmierzyło okna. Dziecko zmierzyło, tatuś się przyjrzał instrukcjom i powiedział, że takich rolet nie ma, bo potrzebujemy 54 cm., a są tylko takie po 55 cm. Serio miał z tym problem. W końcu jakieś wybrał, napisane było, że piaskowe, przez plastikowe, przeźroczyste opakowanie było widać, że są szare, ale on znowu serio twierdził, że to kolor opakowania, nie rolet. Ponieważ szare świetnie równoważą czerwień zasłon w salonie (mamy salon otwarty na kuchnię) nic już nie mówiłam, tylko wysłałam go do kasy, a sama poszłam szukać toalety (to mnie zawsze zniechęca do dłuższych wyjść, w teatrze, filharmonii, etc. przerwy spędzam w kolejce do tego upojnego miejsca, a jadąc godzinę samochodem domagam się MOP-a. A częściej domagam się kawy i kiedy A. grzecznie obsługuje ekspres, ja szukam wiadomo czego.
Tym razem jednak... No, nigdy bym nie pomyślała, że coś tak miłego spotka mnie w publicznym szalecie. A jednak.
Otóż zaczepiła mnie pewna miła, acz zestresowana pani (byłyśmy tylko we dwie). Pani zaczęła mnie przepraszać, że zaczepia i że z takiego intymnego powodu, bo ja wcale nie muszę... I zgłupiałam, bo tak to zabrzmiało: "ja przepraszam, że panią zaczepiam, ja panią już w sklepie zauważyłam, ale to takie intymne i pani wcale nie musi mi mówić..."
Ja jestem generalnie cierpliwa, tym bardziej, że jak sama muszę czasem kogoś zaczepić, to mi niezręcznie zwykle bywa, więc rozumiem. Okazało się, że pani pogoniła właśnie raczysko, kończy chemię no i ma perukę. I wcale jej się nie podoba ta peruka, jest na NFZ i "niech pani patrzy, wyglądam jak sklepowa z lat osiemdziesiątych". (Nie bardzo pamiętam, jak wyglądały panie sprzedawczynie w latach osiemdziesiątych, bo dostawałam do łapki odliczone pieniądze i szłam po chleb i pół masła, jak było. Kurczę, serio wtedy można było kupować pół masła, a teraz zdarza mi się czyhać na promocję i kupić cztery). I mam się nie gniewać, ale czy mogłabym powiedzieć tej pani, gdzie kupiłam moją i mam się nie gniewać, że pani mówi o peruce, ale ona to widzi, bo sama nosi i czy byłoby dla mnie problemem, że ona nosi taką samą, ale też by chciała długą...
Dorwałam się wreszcie do głosu i po kolei:
- pogratulowałam pani pokonania gada,
- powiedziałam, że nie mam problemu z tym, że noszę perukę,
- dodałam, że peruka (żadna z moich) nie jest robiona dla mnie, więc wiadomo, że nie ja jedna ją noszę
- podałam adres sklepu (i jeszcze dwóch innych na wszelki wypadek) i nazwę peruki
- poinformowałam, że moja jest podcięta, bo sięgała mi do pasa, a to już dla mnie przesada, źle wyglądam w takich długich
- poinformowałam, że w tym sklepie czasem są fajne promocje
- wypiłyśmy na pożegnanie "strzemiennego" wodą z dystrybutora
- wymieniłyśmy się telefonami i przeszłyśmy na "ty"
I właśnie dostałam zdjęcie pani (a raczej koleżanki) w peruce (też ją podcięła, ale inaczej i upięła w luźny kok). Świetnie wygląda, lepiej, niż ja w mojej i trzeba się przyjrzeć, żeby się zorientować, że to taka sama peruka, jak moja. No, dobra, dopiszę: ona jest po prostu ładniejsza ode mnie. Nie peruka, tylko moja nowa znajoma.
(Wcześniej MMŻ czekał na mnie w samochodzie i Dziecko dzwoniło, że obiad już prawie gotowy).
Na koniec zabawy A. zawiesił rolety i są super. Kuchnia bardzo zyskała, zwłaszcza, że (czego nie doczytaliśmy) to są takie rolety, które można ustawić na dwa sposoby. Albo są opuszczone całkowicie, albo na zmianę jest ciemny pasek i przeźroczysty (troszkę to przypomina poziome żaluzje), przez który sporo widać, ale tego, co się dzieje w kuchni z drogi już się nie zobaczy. Nie zabierają dużo światła w tej drugiej wersji (zresztą można je podnieść).
No i nie wiem, może ten post to powinien mieć tytuł "peruka i rolety"?