...czyli "Kroniki brata Cadfaela" Ellisa Petersa.
Może to nie jest literatura najwyższych lotów, ale czyta się bardzo przyjemnie (choć ostatnio, w związku z nasileniem różnych chorób wolno). Autor posługuje się prostym językiem, ale czyni to tak sugestywnie, że czujemy zapach siana, kiedy o nim pisze i smak kuropatwy w sosie korzennym, kiedy brat Petrus przyrządza ją dla... no właśnie, dla kogo? Czy Heribert, który nie chciał wybierać między dwoma pretendentami do tronu, Matyldą (Maud) i Stefanem, zdoła się utrzymać na swoim stanowisku opata, czy zastąpi go przeor Robert, człowiek pełen ambicji, niekiedy chorych, co ujawniło się już w pierwszym tomie, gdy sfingował wizję walijskiej świętej, Winifredy, by jej relikwie przywieźć do opactwa benedyktyńskiego. Fascynujące jest, czyje "relikwie" przywiózł i dlaczego. Ale to historia z pierwszego tomu, ja zaczęłam trzeci. Kuropatwę każe przygotować dla siebie przeor, ku wielkiemu niezadowoleniu Petrusa. Nie mając jednak wyjścia, kucharz przygotowuje dla Roberta wyjątkowo smaczną potrawę z kuropatwy, a ten dzieli się nią z Gerwazym Bonelem, zarozumiałym szlachcicem, który swoje dobra przekazał benedyktynom, w zamian za dożywocie na terenie ich klasztoru. Kiedy szlachcic zjada swoją porcję kuropatwy, umiera, a wezwany brat Cadfael stwierdza otrucia. (Cadfael jest zielarzem, zajmuje się też ogrodem. To dobiegający sześćdziesiątki były żeglarz i uczestnik I Krucjaty Krzyżowej. Wiele widział, wiele przeżył i choć jego powołanie jest prawdziwe i szczere, postrzega wszystko nieco inaczej, niż mnisi, którzy od młodości przebywają w zakonie).
Kiedy, wezwany przez brata infirmera, przychodzi do domu Bonelów i poznaje panią Bonel... (ciii, nie chcę psuć zabawy, może ktoś zechce to przeczytać:)
Kim są Edwin i Edwy? Co łączy z panem Bonelem Meuriga, ciotecznego wnuka jednego ze starych, chorych mnichów? Kto otruł szlachcica i czy jego chciał otruć?
Odpowiedzi na część pytań sama jeszcze nie znam.
Nie mam ambicji prowadzenia bloga literackiego, ani prowadzić czyjejkolwiek lektury. Czasem po prostu chcę napisać coś o filmie i książce, które mi się spodobały. I tyle:)
Na podstawie trzech tomów 8/10. Ale książka jest bardzo w moim klimacie. I nie wiem, co będzie, jak przeczytam wszystkie tomy:)
Przeczytałam twój wpis i poprosiłam mamę żeby mi wypożyczyła z biblioteki te książkę. Nie ma wszystkich części ale mam wypożyczoną właśnie 3, 4 i 6. Potem pożyczę inne. Zainteresowało mnie to, co napisałaś. Acha, podobają mi się zmiany na blogu:)
OdpowiedzUsuńMaya
Dziękuję:) Polecam ten cykl, po przeczytaniu 2 i pół tomów daję mu 8/10 ale ja uwielbiam takie klimaty, średniowiecze, tajemnice, zbrodnie bez epatowania okrucieństwem i dużo obyczajowych, pobocznych wątków. Kogoś innego może to zrazić:) Serdeczności:)
UsuńJejku, jak tu się ładnie zrobiło teraz! Szkoda, że nie ma Notre Dame:P Braciszka Cadfaela połknęłam dawno i od czasu do czasu wracam. Też bardzo lubię tę serię. Nawet Ci zazdroszczę, że jesteś na początku, bo naprawdę każdy tom jest dobry, autor trzyma poziom cały czas, a takie klimaty też lubię:)
OdpowiedzUsuńNapisałabym, że cieszę się na dalsze przygody Cadfaela, ale nie dzisiaj... Serdeczności, uważajcie na siebie.
UsuńDobrze, że jest ten post mogę pomyśleć o czym innym. Żebym to ja czytała. Niestety słabo mi to wychodzi. Gonię dziewczyny, ale przykładu nie daję, ani ja, ani W. Efekt, niestety, widać. Może poczytam o tym mnichu, poszukam czegoś w necie.
OdpowiedzUsuńWiesz, Wiedźma miała przykład, jako dziecko czytała dużo. A dzisiaj - czyta, nie mogę powiedzieć, że nie. Ale taki molem książkowym, jak ja - nie jest i nie będzie. Chociaż od kiedy jej zwróciłam delikatnie uwagę, że powinna być bardziej oczytana - czyta więcej. Głównie w języku angielskim, co prawda, ale czyta.
UsuńPoszukaj, to dobra lektura na dziś, lekka, wciągająca, może odciągnąć choć na chwilę uwagę od tego piekła wojennego.